Carmen VIII

Miser Catulle, desinas

Miser Catulle, desinas ineptire,
et quod vides perisse perditum ducas.
Fulsere quondam candidi tibi soles,
cum ventitabas quo puella ducebat
amata nobis quantum amabitur nulla.
Ibi illa multa cum iocosa fiebant,
quae tu volebas nec puella nolebat,
fulsere vere candidi tibi soles.
Nunc iam illa non volt: tu quoque inpote(ns noli),
nec quae fugit sectare, nec miser vive,
sed obstinata mente perfer, obdura.
Vale puella, iam Catullus obdurat,
nec te requiret nec rogabit invitam.
At tu dolebis, cum rogaberis nulla.
Scelesta, vae te, quae tibi manet vita?
Quis nunc te adibit? Cui videberis bella?
Quem nunc amabis? Cuius esse diceris?
Quem basiabis? Cui labella mordebis?
At tu, Catulle, destinatus obdura.

Arme Catullus, hou

Arme Catullus, hou op voor dwaas te spelen,
wat je verloor, beschouw het als verloren.
Vreugdevolle dagen waren ooit je deel,
toen je vaak ging, waarheen het meisje je voerde.
Als geen enkel ander heb ik haar bemind.
Tijdens die vele speelse vrijpartijtjes daar,
die jij begeerde en ‘t meisje niet onaardig vond,
waren vreugdevolle dagen je deel.
Nu zij echter niet meer wil, (weiger) ook jij, zwakkeling.
Loop haar, die je ontwijkt, niet na, wees niet troosteloos,
maak eens van je hart een steen en wees standvastig.
Adieu, meisje. Nu houdt Catullus voet bij stuk,
hij loopt je niet meer na, vraagt niet wat je weigert.
Treuren zal jij, als niemand je nog ‘t hof maakt.
Wee, jij boosaardige slet. Welk leven wacht je?
Wie zoekt je nu in te palmen? Wie vindt je mooi?
Van wie hou je nu? Van wie zal je zijn?
Voor wie zijn je kussen? In wiens lippen bijt je?
Maar jij, Catullus, hou jij vooral het been stijf.