Die Suffenus, Varus, je kent hem wel,
is een charmante kerel, rad van tong, een stedeling.
Diezelfde produceert meer dan wie ook verzen.
Ik schat dat hij er tienduizend of meer
heeft neergepend, niet – zoals men zou verwachten – op palimpsest.
Het moest op koninklijk papyrus, maagdelijke boekenrollen zijn het,
met fonkelnieuwe knoppen en scharlakenrode riemen om het perkament.
En dat alles met potlood gelijnd en met puimsteen glad gewreven.
Leest men zijn verzen, dan lijkt die galante stedeling
Suffenus eerder een geitenmelker of een grondwerker;
zo vreemd komt hij over, hij is net iemand anders.
Wat moeten wij daarvan denken? Die man, die zo-even nog geestig
leek of zelfs verstandiger,
diezelfde man is lomper dan de lompste boer,
als hij zich aan ’t dichten zet. Hij kent
geen groter geluk, als wanneer hij een gedicht schrijft,
zo is hij met zichzelf ingenomen, zo bewondert hij zichzelf.
Natuurlijk, zo worden wij allen misleid en zo is er niemand
in wie men niet in zekere zin een Suffenus
kan ontdekken. Ieder heeft zijn gebrek,
maar de balk in eigen oog zien we niet.