Marrucinus Asinius, met je linkerhand
voer je bij vermaak en wijn weinig fraais uit:
je jat ’t tafellinnen van wie niet oplet.
Vind jij dat grappig? Vergeet het, idioot.
Wel hoogst gemeen en schofterig is zo iets.
Je gelooft me niet? Geloof dan Pollio,
je broer, die je diefstal zelfs met een talent
wil vergoeden. Die jongen weet tenminste
wat smaakvol en geestig is. Daarom kan je
driehonderd elflettergrepige verzen
verwachten of je geeft mijn linnen terug.
Niet om het geld ben ik er zo aan gehecht,
wel is het een herinnering van een vriend.
Want die Saetabische servetten werden
me als geschenk uit Spanje door Fabullus en
Veranius gestuurd. ‘k Moet van ze houden,
net als van mijn Veraniusje en Fabullusje.